De start van een merk | avontuur Italie

Daar is ie dan, mijn eerste blog. Echter, met oud nieuws om heel eerlijk te zijn. De eerste blog omschrijft de beginperiode van mijn merk Carlo Lanza. Nu zo ongeveer 5 jaar geleden. De fabriek was na lang zoeken gevonden en mijn droom was om het proces van sokken maken in beeld te brengen. Uiteindelijk is dit gelukt, maar niet zonder slag of stoot. Hoe het ons verging, lees je hieronder.

Filmen in Italië: hoe worden sokken gemaakt? 

oktober 2016

Het idee was er al langer; ik wilde het bijzondere proces van sokken maken op film vastleggen. Vooral mijn eigen sokken! 

Mijn leverancier maakt al ruim 60 jaar de mooiste herensokken, damessokken, sportsokken etc. Ze hadden echter nog niet meegemaakt dat een van hun klanten het proces wilde filmen. Uiteindelijk is het gelukt, op 14 oktober 2016. De gesprekken om deze reis te plannen en de soms verhitte discussies begonnen echter al in februari. Mijn Italiaanse partner moest wel overtuigd worden om te mogen filmen. Je komt namelijk in hun huis en die is soms heilig. 

Geen soepel begin

Toen de grote dag eindelijk was aangebroken, wisten we niet dat ons zoveel weerstand stond te wachten. De dag begon wel goed. Na Mark – mijn cameraman – opgehaald te hebben in Zwolle vertrokken we vol goede moed richting Brussel. 

Eerst kwamen we in de beruchte file van destijds bij de Merwedebrug. In de brug waren scheuren geconstateerd en dat zorgde voor een enorme vertraging. In België werd het niet veel beter. We reden ons vast op de een na de andere file. Het werd zelfs zo erg dat onze aankomsttijd via de navigatie ook al onze vertrektijd was. Zou dit nog goedkomen?

Na veel stress – en om eerlijk te zijn ook een enkele verkeersovertreding – arriveerden we 10 minuten voor sluitingstijd van de gate op Brussel Airport. Om in 10 minuten zowel de auto te parkeren, in te checken, door de bagagecontrole te komen en naar de gate te lopen is zelfs voor Usain Bolt een uitdaging. Helemaal in de wetenschap dat Brussel nog niet zo lang geleden was opgeschrikt door een aanslag en de controles sindsdien flink waren aangescherpt.

Mark reisde met een grote zwarte camerakoffer en je raadt het al. Hij werd al snel uit de rij gehaald voor verdere controle. De stress sloeg bij ons beiden wederom toe. Na een grondige doorzoeking, hadden we ook dit obstakel overwonnen. Toen we uiteindelijk bij de gate aankwamen – inmiddels te laat – konden we vrijwel direct instappen. Er was dus wat vertraging, wat een geluk! Een beetje geluk hadden we ook wel verdiend. Mark en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: een vreselijke heenreis, maar we hebben het gehaald. Er kan ons niets meer gebeuren, dachten we…

Een memorabele vlucht

Onze kalmte bleek tijdelijk. Wat volgde, was de meest onrustige vlucht die ik ooit heb meegemaakt. Het is maar 1 uur en 20 minuten vliegen naar Milaan Bergamo, maar we zijn meerdere malen door turbulentie enkele honderden meters in een vrije val geraakt. Mark en de vrouw naast me waren op zijn zachtst gezegd nogal gespannen en ik was eigenlijk nog steeds de autoreis en het vliegveld aan het verwerken.

Regenachtig Italië

Die turbulentie kwam niet zomaar ergens vandaan. Het weer was nogal slecht in Italië. Het regende pijpenstelen, wat niet alleen zorgde voor een nat pak, maar het ook moeilijk maakte om mooie buitenopnames te maken. Na een uur rijden kwamen we aan bij de fabriek. Aangezien ik pas een paar maanden Italiaanse les in de rugzak heb en mijn leverancier geen woord Engels spreekt, was de volgende uitdaging geboren. Eerst maar eens een espresso!

Hoogtepunt van de reis

Om weer terug te zijn in de fabriek was hoe dan ook het hoogtepunt van de reis. Hier was alles om te doen. Samen met een goede cameraman het prachtige proces van sokken maken, filmen. Vol goede moed gingen we aan de slag. We merkten overigens wel dat de Italianen het nogal spannend vonden dat we gingen filmen. Continu zaten zij op ons op de huid om te checken wat we allemaal aan het filmen waren en kwamen zij met goedbedoelde tips. Mark kreeg het er soms benauwd van, want die wilde zijn eigen creativiteit invulling geven. Ik keek er inmiddels niet van op na al 5 jaar zaken te doen met Italianen.

Een dicht hek 

Na alles gefilmd te hebben, vertrokken we weer naar Bergamo waar ik een hotel had geboekt. Mark en ik zijn vervolgens in de stad even een pizza gaan eten en toen vonden we het welletjes voor 1 dag. Het leek wel of we 2 jaar ouder waren geworden op deze ene dag. De volgende dag zou trouwens om 05.00 uur al de wekker gaan omdat we om 08.00 uur de vlucht terug moesten nemen. 

Toen we in de auto zaten en we het terrein wilde afrijden, kwam de volgende tegenslag ons tegemoet. Beide hekken van het hostel zaten op slot. Ongelofelijk! Blijkbaar was de gifbeker nog niet helemaal leeg. We zagen ook de terugvlucht ineens in gevaar komen.

En dan sta je ineens onder schot…

We hadden inmiddels al het een en ander meegemaakt de laatste 24 uur, dus ook dit was geen verrassing meer. Ik belde direct met het hostel in de hoop dat hij zou doorschakelen naar een noodnummer. Dit was echter niet het geval.

Na kort overleg besloot Mark vervolgens over de balie te leunen om de sleutelbos te pakken te krijgen die we zagen liggen. Mark kon er alleen niet bij en besloot toen over de balie te klimmen. Nood breekt wet, blijkbaar letterlijk. Toen Mark de sleutel in zijn hand had, ging er ineens een deur open en wat er toen gebeurde, was net een scène uit een maffiafilm.

De eigenaar van het hostel kwam met een pistool op ons gericht de ruimte binnen. Hij hield Mark onder schot. Ik stond hier schuin achter maar was er toch ook niet helemaal gerust op. Gelukkig sprak deze man Engels en konden we hem al snel overtuigen dat we geen kwaad in de zin hadden. Wij wilden alleen onze vlucht halen. De eigenaar van het hostel had de politie al aan de telefoon en was zichtbaar ontdaan. Uiteindelijk keerde de rust snel weer terug in het hostel. Je moet er wat voor over hebben om te filmen in Italië!

Uiteindelijk was het het allemaal waard 

Het verdere verloop van de terugreis was zo standaard als het maar zijn kan, gelukkig maar. Geen extreme turbulentie, geen lange files, geen pistolen. Gewoon perfect! We hadden nogal wat meegemaakt in de laatste 24 uur. Ondanks het slechte weer, het missen van bijna 2 vluchten, de bizarre situatie in het hostel, hadden we (voor mij) iets zeer waardevols op film vastgelegd. Ik had dit alles dan ook niet willen missen.

Inmiddels is de montage gedaan en is de film klaar! Het resultaat kun je hier bekijken. Laat me gerust weten wat je ervan vindt. 

Saluti,
Carlo Lanza